66. Katarzyna Berenika Miszczuk "Noc Kupały"

Oto dziś, przedstawiam Wam drugą część z serii "Kwiat Paproci", która ostatnio towarzyszy mi podczas wieczorów.

Pierwsza część spodobała mi się, o czym można przeczytać w poprzedniej recenzji. >>link<<. 

Jedyne, co mi się nie podobało, to kilka nieścisłości świadczących, o niedojrzałości, acz ludzkiej, autorki, oraz fakt, że druga książka była tak naprawdę drugą częścią, rzekłabym, kolejnym rozdziałem książki pierwszej. Ponieważ udało mi się jednak dorwać w bibliotece obie naraz, nie odczułam tego tak bardzo i ostatecznie nie wpłynęło to zbyt bardzo na komfort czytania.

Zacznę może od wad. Moi mili, nie lubię, gdy w książkach pojawiają się nieścisłości, tudzież gdy jedno wyklucza drugie. Zupełnie jakby autorka pisząc, zapominała co napisała. I opublikowała nie czytając. Kilka takich nieścisłości było. Zaś tą, którą zapamiętałam najbardziej jest fakt, że główna bohaterka Gosia przyjechała z miasta jako wielka dama na szpilkach i w dopasowanej sukience, a już chwilę później jednego dnia założyła wysokie szpilki na czerwonej podeszwie, w których nie umiała chodzić (ja też zakładam szpilki w różnych odstępach czasu, a jednak jak ktoś tak lubi szpilki to się nie zapomina jak się w nich chodzi, oczywiste) a następnego dnia, co mnie aż zabolało, dziewczyna założyła swój, według autorki, ulubiony nagle strój: trzymajcie mnie: dżinsowe rybaczki. Ręka do góry kto jeszcze chodzi w rybaczkach? :D Może autorce chodziło chociaż o ogrodniczki? :)

To tyle z tego co mi się nie podobało. "Noc Kupały" pochłonęłam jeszcze szybciej niż pierwszą część. Utarło się, że kolejne części książek są gorsze. To się absolutnie nie zgadza w tym przypadku. Nie powiem Wam, że druga część była lepsza, ale i w życiu nie przyszłoby mi do głowy, by uznać ją za gorszą. W tym przypadku również najlepiej sprawdza się porównanie, że "Noc Kupały" jest jakby drugim rozdziałem książki: "Szeptucha".

Podczas przygotowań do tytułowej Kupalnocki, zaczyna się coś dziać coś więcej. Chociaż osobiście nie przepadam za powieściami fantastycznymi to w pewnym momencie uświadamiamy sobie, że taką właśnie powieść czytamy. Przy czym jesteśmy równie, jak główna bohaterka, zaskoczeni tym, że to się w ogóle dzieje. Nagle pojawiają się jakieś potwory, a bogowie chodzą z kilkoma głowami po wiejskich ulicach. Przy czym nadal mamy XXI wiek, erę smartfonów i facebooka :) Dla mnie super! :)

Po przeczytaniu drugiej części "Kwiatu Paproci" okazało się, że jest trzecia :) I jestem w trakcie jej czytania :) Na razie niewiele jednak jestem w stanie Wam zdradzić :)  Szepnę tylko, że chociaż bez znajomości poprzednich części nie zrozumiecie ostatniej książki, to chociaż jest ona odseparowana pewnym wydarzeniem a fabuła trzeciej części zaczyna się kręcić kilka miesięcy po zakończeniu akcji w części drugiej. Także wreszcie wygląda to na kolejną książkę, nie rozdział :)