Bogowie

Jestem laikiem w dziedzinie filmowej i nie sądzę, by sam tytuł i to, że film jest polski, przekonało mnie do jego obejrzenia, gdyby nie polecenie i zachwyt mojej koleżanki z pracy. Po obejrzeniu tego filmu jestem już pewna, że gdy poleci mi następny film, też go obejrzę. Nie zachęciłoby mnie również to, gdyby ktoś mi powiedział, że jest to film napisany na podstawie życia profesora Religi. Ale już bardziej zaciekawił mnie fakt, że jest to film przedstawiający pierwsze próby przeszczepu serca. Czegoś, co dla nas jest oczywiste, w oczach kogoś, dla kogo to scena z filmu fantasy.

Wiecie, że zawsze tak gdzieś na dnie podświadomości chciałam być lekarzem? Zawsze ciekawiło mnie jak działa ludzkie ciało, a widok zdjęcia Religi, podczas ostatniej sceny filmu, gdy doszło do czwartej próby przeszczepu serca, z pacjentem, podłączonym do milionów kabelków wywołuje u mnie prawdziwe zaciekawienie, niemal zachwyt. Chciałabym wejść w to zdjęcie i niczym małe dziecko pytać milion razy: "a do czego to?". Lekarzem pewnie jednak nigdy nie będę, pozostaje mi ich tylko podziwiać. Chociaż w dzisiejszych czasach do podziwiania jest już coraz mniej. Ale to już temat na inną notkę.

Sam profesor Religa, który do tej pory był postacią, która jedynie obiła mi się gdzieś o uszy, budzi we mnie mieszane uczucia. Bo z jednej strony jest bardzo ważną, światowej sławy, osobą, z drugiej jednak musiał być trochę szalony, by podjąć się czegoś, co było dla wszystkich innych niemożliwe. To przecież eksperyment na ludziach... Wiem, bez takich eksperymentów świat stałby w miejscu, ale potrzeba ogromnej odwagi połączonej z szaleństwem, by się tego podjąć. Ludzie w tamtych czasach (a to wcale nie tak dawno) myśleli, że uczucia, że sam człowiek, są w sercu. "Serce to taka pompa" - tłumaczył dr Zembala, - "on nie przestanie pani kochać. Uczucia są w głowie". Pierwsza transplantacja i klapa. Z nowym sercem, pacjent żył 6 dni. Dr Religa spróbował po raz drugi. Pacjent dostał zawału tuż  po przeszczepie. Mimo pełnych agresji listów od anonimów, by przestał bawić się w Boga, spróbował po raz kolejny. A później jeszcze raz. Właśnie z tego czwartego razu pochodzi zdjęcie, o którym wyżej pisałam. Które poniżej pokażę:

 

 Przechodzą ciarki, prawda? Gdy widzę to zdjęcie, z jednej strony, tak jak pisałam jestem niezwykle zainspirowana i ciekawa a z drugiej mam ochotę by nigdy w życiu nie być w takim miejscu. Ze skrajności w skrajność.

Na koniec kilka słów o aktorach i muzyce. Muzyka brzmiała mi w uszach jeszcze długo po filmie. Była tak tragiczna, że nie mogła mi wyjść z głowy aż do snu. Pasowała. Aczkolwiek, podczas prywatek, wydaje mi się, że w tamtych latach słuchano innej muzyki. Może jednak się mylę. Pochwalam za to osoby, które zajmowały się tłem. Zawsze pociągały mnie samochody z tamtych czasów i mogłam się na nie napatrzeć. Chociaż ja wogóle jestem taka z lat 80tych xD

Wreszcie aktorzy. Wśród nich najlepszy Tomasz Kot. Nikt tak jak on, nie potrafi lepiej wcielić się w absolutnie każdą postać. Po drugie, depczący mu po piętach  Piotr Głowacki, również wybitny pod względem różnorodności ról, jakie potrafi zagrać. 

Nie mogło być inaczej. Film zmusił mnie do refleksji nad życiem i do wsłuchania się w rytm własnego serca. W przenośni i dosłownie. Zdecydowanie warty uwagi. Na pewno do niego kiedyś wrócę. Już dziś mam na to ochotę.