Znalazłam nową pracę

Wreszcie!

Po wielu tygodniach boju, stresu, domysłów i... leniuchowania, znalazłam pracę i... zapowiada się bardzo fajnie :) Dziś przeprowadzę Was przez proces pokwarantannowej rekrutacji :)

Jak dobrze wiecie, momentami w domu mi już odbijało. Chociaż osobiście ciężko jest mi się przestawić na tryb pracy, to nowa praca dostarcza mi wielu pozytywnych wrażeń (odpukać). Niestety, zdrowie nie domaga i organizm po fazie spoczynku nie może przyzwyczaić się do budzików i innego trybu życia, ale mam nadzieję, że obędzie się bez lekarza.

Zacznijmy od początku. W domu spędziłam trochę ponad dwa miesiące. Wysyłałam dziennie po kilka do kilkunastu CV. Przez cały ten czas nie zadzwonił ani jeden telefon. Nie dobijali się do mnie nawet oszuści. Poza jednym przypadkiem, ale zignorujmy to ;)

Po czym nagle telefony zaczęły się niemal urywać.

Pisałam już na blogu, że pierwszą propozycję spektakularnie odrzuciłam. Po tym jak wyszłam z firmy z płaczem, stwierdziłam, że praca na słuchawce to coś, co mnie absolutnie frustruje i z czym nie chce wiązać przyszłości.

Nie spędziłam nawet tygodnia w domu, gdy nagle rozdzwoniły się telefony i dostałam zaproszenie na aż trzy rozmowy kwalifikacyjne. Jedną do lokalnej firmy internetowej. Drugą do międzynarodowej korporacji. Trzecią do banku. 

Bank praktycznie odrzuciłam jeszcze na rozmowie kwalifikacyjnej. Sama rozmowa odbyła się przez telefon, a pytania zadawali czysto psychologiczne. Na samym początku babeczka zapytała czy na czas rekrutacji może przejść ze mną na "Ty". Zdziwiło mnie to i oczywiście speszyło, bo człowiek stara się trzymać pewnych ram na rozmowie, by dobrze wypaść. Mnie ta rozmowa do pracy zniechęciła, zwłaszcza, że polegała ona na tym, by przypomnieć sobie jak najwięcej sytuacji z poprzedniej pracy i opisać je w perspektywie: jak się z nimi czułam, jak sobie poradziłam, co mnie motywowało. Przewracałam oczami, robiłam głupią minę i łgałam. Potem modliłam się, żeby tylko mnie do tej pracy nie chcieli. Dziś zadzwonili, że przeszłam rekrutację pozytywnie i zapraszają do drugiego etapu. A ja im na to: "Dziękuję, ale mam już pracę" :)

Drugą rozmowę kwalifikacyjną miałam w międzynarodowej korporacji. Generalnie ona jest polską firmą, ale jej "macki" sięgają na Europę, a wkrótce być może i dalej. ;) Niby wiedziałam co to za firma, ale gdy tam weszłam, miałam ochotę uciec. Czułam się jak w amerykańskim, filmowym biurowcu. Wszyscy byli ubrani elegancko, galowo. Panie miały ułożone fryzury w koka i chodziły w szpilkach. Czekałam na swoją kolej, a wszyscy przechodzili koło mnie, kłaniali się i mówili "dzień dobry". Pomyślałam: rany! Co ja tutaj robię? Wysłałam nawet do narzeczonego wiadomość, w której napisałam: czuję, że zrobię z siebie za chwilę kompletną idiotkę.

Idiotki z siebie na szczęście nie zrobiłam. Praca w korporacji zaczęła w mojej głowie nabierać kolorów, a wizja siebie chodzącej w szpilkach i garsonkach zakwitła w wyobraźni... Rozmowę prowadziły dwie panie, które chyba mnie polubiły :) Odpowiadałam na ich pytania w miarę rozlegle, a one kiwały głową z aprobatą i śmiały się z moich żartów. Na koniec, gdy powiedziały, że wiedzą już wszystko zapytały czy może chciałabym czymś się pochwalić, lub coś dodać. Odpowiedziałam, że jestem raczej skromną osobą i zdaję sobie sprawę, że moje CV jest dość skromne. Dodałam jednak, że mam nadzieję, że uda mi się je rozbudować właśnie w tej firmie. 

Ale ostatecznie nie tą firmę wybrałam sobie na pracę :) Jak to brzmi :D Mówi się, że nie ma pracy i człowiek musi się trzymać czegokolwiek. Okazuje się, że praca jest, ale trzeba znać swoją rynkową cenę, uzbroić się w cierpliwość i walczyć o swoje. Moją pracę, taką, o jakiej marzyłam, znalazłam chyba właśnie w sklepie internetowym. To do nich poszłam jako do pierwszych po tym nieszczęsnym call center. Wydawało mi się, że na rozmowie poszło mi źle, a jednak okazało się, że bardzo się spodobałam i zapraszają mnie na dwa dni próbne, płatne.

W odróżnieniu od nieszczęsnego call center vel gazety, dni próbne owszem, płatne były. Dostałam ładnie, w kopercie, wynagrodzenie za czas, chociaż de facto nie pracowałam a jedynie się uczyłam. Okazało się, że można wychodzić do toalety i na jedzenie o której się chce, praca jest od 8 do 16 od poniedziałku do piątku. W kantynie stoi prawdziwy, wypasiony ekspres do kawy, zmywarka i ogromna lodówka a szef kupuje nam kawę, herbatę i nawet wodę do picia. Klimat w pracy - zaje*isty. Miałam okazję świętować urodziny dwóch dziewczyn. Ciasteczko, śpiewanie, godzina przerwy od pracy, winko... z szefeeemmm... :) 

A moje obowiązki? Odbieranie telefonów, pilnowanie terminów, drukowanie zamówień, zamawianie kuriera. Siedzę przy komputerze i ogarniam sklep siedząc :) Dostałam nówkę biurko, swój komputer, jeszcze przed umową na paragonach widnieje moje nazwisko (w sensie kto wystawił a nie, że firma na mnie xD), mam konto w systemie i na każdym możliwym profilu w firmie. Mam dostęp do wszystkiego. Maile automatycznie są podpisywane mną :D Szef nawet sam osobiście umawia nas na badania lekarskie - samej mi by się naprawdę nie chciało - wiecie jakie to żmudne... I to czekanie w kolejce :/ 

Pensja? Wiem, tu kokosów nie ma. 2100 na rękę, ale tylko na okres próbny. Później mamy negocjować. Fajne jest też to, że firma się mega szybko i dobrze rozwija. A to dobrze wróży :)

Praca póki co bardzo mi się podoba i losie roku 2020 ... nie schrzań mi tego! :)