Jak odrzucić pracę marzeń?

Nie odzywałam się chwilkę dłużej niż zawsze, bo planowałam przyjść do Was z dobrymi wieściami. Wszystko na to wskazywało.

Wreszcie, po dwóch miesiącach stresującego siedzenia w domu i dumania nad swoim przyszłym losem... zadzwonił telefon i to od firmy, która zrobiła na mnie ogromne wrażenie.

- Dzień dobry, dzwonię z gazety "Twoje miasto" (nazwa zmyślona). Chcielibyśmy panią zaprosić na jutro na spotkanie z szefem.

Super! Gazeta! No rewelacja! :) Ponieważ jednak codziennie zdarza mi się wysyłać nawet i po dwadzieścia CV postanowiłam odszukać to ogłoszenie o pracę, by dobrze przygotować się na rozmowę. Odszukałam, wszystko pasowało, przypomniałam sobie wysłanego maila. Wszystko gra. Jedyne co, zaczęło mi coś świtać: pozyskiwanie klientów w dziale reklamy. Czyżby znów call center?

Niestety, przeczucie mnie nie myliło. Na rozmowie kwalifikacyjnej rozbiłam bank. Na ogół potrafię robić dobre wrażenie, umiem się "sprzedać", że tak to brzydko napiszę. Byłam bezkonkurencyjna, a przynajmniej z mojej grupy rekrutacyjnej. Świadczy o tym chociażby fakt, że nie zdążyłam jeszcze wyjechać z miasta a oni przeprowadzić rekrutacji z drugą grupą, gdy miałam już telefon, że zapraszają mnie na jutro na dzień próbny.

Samo słowo "call center" i "praca na słuchawce" bardzo mnie blokuje. Nie umiem tego wytłumaczyć, a momentami się zastanawiam czy ja nie przesadzam i sobie tego lęku nie wyobrażam. Generalnie połowa dnia próbnego minęła mi super. Fajna atmosfera w pracy, luźno. Najpierw dali nam do zrobienia dla siebie bazę kontaktów. Ok. Później ćwiczyliśmy skrypty - na tym etapie byłam wręcz znudzona i chciałam wreszcie wziąć się do prawdziwej pracy, a nie takie "pitu pitu". W kółko powtarzano, że to nie jest typowe call center, bo nie dzwonimy cały czas, tylko wtedy gdy chcemy, możemy spotykać się z klientami bezpośrednio, piszemy maile, wystawiamy faktury, nie podpisujemy żadnych umów. Fakt, nie było to typowe call center. Gdy nadszedł moment, że miałam wykonać pierwszy telefon do klienta... zamarłam. Zblokowałam się tak, że nie mogłam kliknąć słuchawki. Oczywiście rozmowa poszła beznadziejnie. Ale kit z tym, przecież to normalne. Tylko zamiast się coraz bardziej wdrażać, przeżyłam dwugodzinny horror.

Pierwszy telefon wykonałam koło godziny 14:30. Od tego czasu zaczęłam liczyć minuty do końca. Najpierw mówiłam sobie, że o godzinie 15 pójdę do szefa i powiem mu, że to nie dla mnie, że rezygnuję. Ale nawet na to brakło mi odwagi. Więc siedziałam tam, ze łzami w oczach i dzwoniłam do tych ludzi. Rozmowa nie szła mi najgorzej, chociaż dobrze wcale, ale każda kolejna była dla mnie coraz trudniejsza. Później doszły jeszcze nieporozumienia z "współpracownikami".

Jedna z pierwszych osób, do której zadzwoniłam dała się przekonać, że podeślę jej ofertę na maila. Podeszłam więc do dziewczyny, która miała się mną zajmować i powiedziałam o tym. 

- Spokojnie, maile wysyłamy na koniec. Zbierzesz sobie wszystkie i wyślemy później.

Spoko, obiecałam babeczce, że dostanie mail niebawem. Uzbierałam chyba osiem osób, którym miałam wysłać ofertę na maila. Była godzina 15, więc katusze trwały pół godziny. A! Tu jeszcze dodam taki bonusik. Przerwy były co dwie godziny po 10 minut a w trakcie pracy nie mogłaś wyjść do toalety czy zrobić sobie kawy. Wszyscy mają siedzieć przy boksach. Czaicie? Dobra, jestem przyzwyczajona do tego, że idę siku gdy mi się chce i idę jeść, gdy jestem głodna i robię sobie kawę, gdy chce mi się pić. Spoko - dwie godziny to nie wieczność - przeżyłabym, ale nie, gdy chodzi o telemarketing. Po nieudanych rozmowach przydałoby się, bym mogła wstać, zrobić sobie herbaty, wyjść na moment się przewietrzyć. Nawet w call center mogłam tak zrobić. Tu nie.

Wracamy do godziny 15. 

- Kasiu, może wysłałybyśmy te maile, bo już jest godzina 15, a mi rozmowy średnio idą i na chwilę odpoczęłabym od dzwonienia.
- Anelise, jasne, skończę tylko to co mam do zrobienia, przyjdzie szef i ci pomogę.

10 minut później przychodzi szef.

- Szefie, pokazałbyś Anelise jak wysyłać maile?
- Anelise, nie przejmuj się mailami, dziewczyny wyślą je jutro rano.

Niczym się nie przejmuj. Po prostu tylko dzwoń. Rób tylko to, czego najbardziej nienawidzisz w życiu. To chyba przelało moją czarę goryczy. Umowa była fajna, pieniądze były dobre. Ale nie zniosłam tego dnia próbnego. Wybiegłam stamtąd niemal z płaczem, a później przez trzy godziny rzygałam emocjami po tym zatruciu psychicznym, jakiego nabawiłam się w tej pracy. 

Jako wisienka na torcie zdarzył się jeszcze na sam koniec dziwny incydent. 

Godzina zero, patrzę, nikt się nie zbiera do wyjścia. Myślę: "co jest?". Zaczęłam się pomału pakować. Podchodzi do mnie druga nowa dziewczyna i pyta czy idę. 

- Tak, jasne, już się pakuję. 

Zebrałam manatki, stoję z tą dziewczyną i patrzę na resztę, a one siedzą przy boksach i posuwają pierdoły. 

- Hej, a wy idziecie do domu?
- Tak, ale my nigdy nie wychodzi z pracy punkt 16 - wyczułam pogardliwy ton.
- Nie no spoczko, tylko pytam, bo myślałam, że może wy pracujecie dłużej. To poczekam na was, bo macie pilota do bramy i ktoś mnie musi wypuścić.
- No już idziemy! - ktoś odparsknął, nawet nie wiem kto, bo wszystkie stały tyłem.

Nowa dziewczyna już sobie poszła, ja stoję i czekam aż podchodzi do mnie jeszcze jedna, inna dziewczyna i pyta co tak stoję. W końcu stałam jak pień w kurtce, z torebką, z kluczykami w ręku. 

- Czekam jak ktoś z was będzie wychodził, bo nie mam pilota do bramy.
- No przecież już idziemy!!! - wydarł się ktoś z "skupiska".
- Spokojnie, nie śpieszcie się, tylko się tłumaczyłam. - powiedziałam łagodnie, w moim mniemaniu lekko żartobliwie.
- No to się nie tłumacz!!!
- Ok, ja jak coś poczekam przy aucie na zewnątrz.

Nie mam pojęcia o co im chodziło i co to miało znaczyć. Ale o ile sama praca przysporzyła mi sporo nerwów tak po takiej sytuacji nie bardzo wiedziałam, jak miałabym tam wrócić następnego dnia. O co im chodziło? Stałam przy samochodzie dobre dziesięć minut, gdy wreszcie zlitowała się nade mną dziewczyna, która zapytała mnie czemu tak stoję i wyszła, żeby otworzyć mi bramę. Na dobre rzecz biorąc bramę mogły mi otworzyć przez okno. Gdybym to była ja, nie byłoby problemu bym wypuściła kogoś i wróciła do reszty. A tak... cóż. 

Więcej się tam nie pojawiłam. Ale najgorsze jest to, że chyba tego trochę żałuję. Może zbyt wcześnie się skreśliłam?