Open mind

Pomału dociera do mnie coraz więcej rzeczy, wiecie? Mimo, że mam dużo wolnego czasu i wcale nie poświęcam go na myślenie. Ba, w większości czasu nie spędzam go nawet produktywnie. Mimo to, dociera do mnie, że:

Jestem zwolniona nieodwołanie i bez powrotu. Byłam kilka razy u mnie w byłej pracy odwiedzić dziewczyny i za każdym razem czułam się jak u siebie. Ostatni raz byłam tam w piątek, bo zrobiłyśmy sobie małą imprezę, która skończyła się na niewiarygodnej wręcz ilości wypitego alkoholu ;) Ale dopiero po tym wszystkim dotarło do mnie, że to już nie jest moje miejsce i jestem w nim kimś obcym. Równocześnie dowiedziałam się, że koleżanki z pracy jednak nie właziły mi w tyłek, bo byłam kierowniczką tylko naprawdę mnie lubiły. Inaczej nie miałabym z nimi kontaktu do dziś.

Dociera do mnie również to, że jestem, kuźwa, bezrobotna i nie mam dochodów. Co oznacza tyle, że o ile poprzedni miesiąc był w miarę sympatyczny bo miałam jeszcze ostatnią wypłatę, tak w tym miesiącu już nie wydaję pieniędzy, bo ostatnie kilkadziesiąt złotych potrzebuję by opłacić rachunek za telefon i ewentualnie kupić coś nagłego, np. prezent na Dzień Matki. Tymczasem nadal nikt nie zainteresował się moim CV, a jedyną zwrotną odpowiedź jaką dostałam to: "Dziękujemy za Pani aplikację, wybraliśmy już kandydatów, z którymi skontaktowaliśmy się telefonicznie". To oznacza nie tylko tyle, że muszę siedzieć na tyłku w domu i nic nie mogę kupić, ale to oznacza też to, że na pierwszy miesiąc w mojej przyszłej, ewentualnej pracy, będę musiała wziąć pieniądze z oszczędności na wesele.

Trochę dotarło do mnie również to, że wspaniale spędza mi się czas w domu nie robiąc nic. Dla pozoru codziennie zmywam naczynia i gotuję obiad a raz w tygodniu robię porządki. Czekam na moment, w którym mi się po prostu znudzi oglądanie seriali, picie kawy i granie w gry, ale... minęło już tyle czasu a mi się jeszcze nie znudziło. Gdy rano siadam przy śniadaniu i kawce aż mam motylki w brzuchu na myśl o tym, jak wspaniale spędzę dzisiejszy dzień. Wieczory są tylko smutne i smętne, bo taki dzień chętnie by się z kimś dobrze zakończyło...

Równocześnie na początku roku obawiając się o swoje zdrowie i bliskich bardzo chciałam być zwolniona z pracy i móc spędzić ten czas w domu i nie spodziewałam się, że tak dobitnie mnie góra wysłucha ;) Generalnie coś mi się wydaje, że zwyczajnie jak skończy się pandemia to nagle znajdzie się dla mnie praca i pewnie tak będzie a ja... po prostu muszę korzystać z tego przymusowego urlopu na jakim wylądowałam najlepiej jak się da ;)

W czwartek jadę do Krakowa z bratem ponieważ musi się wymeldować z akademika i zabrać stamtąd swoje rzeczy. Chociaż lekko obawiam się jego zdolności do prowadzenia pojazdu w tak odleglej trasie to i też liczę, że to będzie może fajna wycieczka i nie zeżremy się po drodze ;) Chciałam by jechał z nami mój narzeczony, ale nie wyszło. Więc o ile będzie fajnie, być może zdam Wam później relację z czwartkowej podróży :)