Zmiany

Cześć!

Dzisiaj chciałam napisać zupełnie inny post niż dotychczas. Muszę chwilowo opowiedzieć, co się u mnie ostatnio wydarzyło, bo potrzebuję... po prostu chcę o tym napisać. Po tym zapewne powrócę do starej formy, bo wypełnianie dziennika coachingowego okazało się dla mnie niczym czytanie książki z czarami, ale pisanie przepowiedni. Poza tym torebka z projektu denka czeka już na swoją kolej do prezentacji. ;)

Kochane, 2020 rok miał być moim rokiem. Nie wiem czemu, ale wydawało mi się, że w 2020 roku wydarzy się coś dobrego, będzie to rok przygotowań do ślubu, sukcesów w pracy, słowem: wszystko się poukłada. Ktoś u góry pewnie właśnie dostał ataku śmiechu i jeśli siedział to już spadł z krzesła...

Odkąd tylko rozpoczął się rok wszystko szło nie tak. Pewnie słyszałyście o słynnej aferze, że połowa sklepów była zamknięta z powodu awarii kas fiskalnych znanego producenta. Tak się stało i u nas. Do progu premiowego zabrakło nam wtedy tylko jednego dnia, chociaż miałyśmy zamknięte tydzień - szefowa powiedziała, że w sprawie premii możemy się dochodzić u producenta kas fiskalnych. 

Dobrze nie skończyła się afera z kasą a zachorowałam na chorobę koronawirusowo-podobną. Do dziś twierdzę, że już wtedy coś się u nas w Polsce działo, bo nigdy, ale to przenigdy nie czułam się tak źle jak wtedy. Leżałam w łóżku przez 14 dni, gorączka nie spadała ani trochę, leki nie pomagały, a dwa razy kaszel dusił mnie do tego stopnia, że zwymiotowałam. Pierwsze objawy w postaci mocno bolącej klatki piersiowej przy oddychaniu pojawiły się u mnie w piątek, zaś we wtorek, 7 stycznia, byłam chora do tego stopnia, że płakałam jak wstawałam z łóżka, bo nie wiedziałam jakim cudem uda mi się dojść o własnych siłach do lekarza. Na domiar złego musiałam się przepisać do innego ośrodka zdrowia bo w moim nie było już miejsc i nikt by mnie nie przyjął. Po przepisaniu się do innego ośrodka musiałam czekać dwie godziny na panią doktor, w międzyczasie dwa razy prawie udusiłam się przed ośrodkiem i nikt mi nie pomógł. 

Antybiotyk przepisany przez lekarkę pomógł tylko w minimalnym stopniu. Po trzech dniach, gdy się skończył wróciłam do lekarza, przyczynę kaszlu określiła jako astmę, ponieważ mam alergię na kurz. Leki na alergię zminimalizowały kaszel do tego stopnia, że chociaż mogłam wreszcie usnąć w nocy, ale wciąż bolało mnie gardło, zupełnie straciłam węch, miałam gorączkę, a RTG klatki piersiowej wykazało przebyte zapalenie płuc. Niestety, ze zdjęciem dalej nie udało mi się dostać do lekarki, a gdy próbowałam poprosić inną lekarkę, by przyjęła mnie na końcu, gdy już przyjmie wszystkich zawrzeszczała na mnie tak, że aż odskoczyłam. Byłam zmuszona pójść do lekarza prywatnie (dodam tylko, że cały ten czas ledwie żyłam) i pomógł mi dopiero: Groprinosin, czyli lek antywirusowy.

Spędziłam w łóżku jakieś dwa tygodnie i naprawdę nikomu nie życzę by przez to musiał przejść. 

W tak zwanym międzyczasie okazało się, że moja przyjaciółka pradopodobnie za moment może stracić pracę, której poświęciła kilka lat. Najlepsza koleżanka z pracy dowiedziała się, że jej tata ma raka wymagającego natychmiastowej operacji. W pracy zaczęły się rozmowy o zwolnieniu pracowników. Szczęście w nieszczęściu ja miałam obiecaną posadę. Później już w lutym rozpoczęła się światowa panika związana z koronawirusem. Kolejne kraje zaczęły ogłaszać stan epidemii. W oczach rosły liczby ogłaszające chorych i zgony... W końcu epidemia dotarła do Polski. Operacja taty koleżanki została odwołana. Ta sama koleżanka nie zdała egzaminu na prawo jazdy, a WORD został zamknięty. Zaczęła się jedna wielka panika, która nie oszczędziła i mnie. Marzyłam o zamknięciu sklepów, przymusowym urlopie...

Ktoś u góry właśnie ryczy ze śmiechu i przewraca się z boku na bok na podłodze. 

W ubiegły wtorek jak grom z jasnego nieba, którego wszyscy spodziewali się tak, jak burzy w środku zimy, odwiedziła mnie szefowa z szefem i jak gdyby nigdy nic wręczyli mi wypowiedzenie. Ta wiadomość była dla mnie takim głębokim szokiem, że do dziś nie wiem co właściwie czuję. Najbardziej bałam się o tym powiedzieć mamie. Jeszcze dwa tygodnie wcześniej szefowa rozmawiała ze mną na temat tego, że na naszym sklepie będzie docelowo pracowało mniej osób, ale ja mam pewną posadę i o nic nie muszę się martwić i jak dodała: "pomimo tego, że nie długo wychodzę za mąż". Nagle dowiaduję się o wypowiedzeniu i o tym, że punkt, który prowadziłam zostaje zamknięty. Niedowierzanie. Postawiłam ten sklep na nogi, utargi miesięczne wzrosły o 15 tysięcy złotych, a oni z powodu koronawirusa... zamykają akurat nasz punkt. Cała firma zbierała po tej informacji szczękę z podłogi. Pytałam szefa: dlaczego ja? Odpowiedź: "równie dobrze mógłbym powiedzieć, że losowałam kartki z nazwiskami". Jako powód miało być to, że miałam umowę na czas nieokreślony i w razie gdyby nagle musiał zamknąć sklep musiałby mi najwięcej zapłacić. Ale tuż po tym, jak skończył swój polityczny wywód, zaproponował też, że jeśli będę chciała odejść z pracy wcześniej to dostanę odchodne, w równowartości moich trzech kolejnych wypłat, więc jednak było go na stać. Cóż...

Jeszcze nie zdążyłam dobrze odejść z pracy. Byłam ostatni dzień w pracy, pozwoliłyśmy sobie z dziewczynami na szampana, śmiech i odskocznię, gdy spadła na nas kolejna zła wiadomość: kolejne zwolnienia. I wiecie co? Poczułam, że dostałam przywilej, że mnie zwolniono i już nie muszę się martwić o to, co w tej pracy wydarzy się następnego dnia. Dziewczyny, które tam zostały są w fatalnej sytuacji i każdego dnia mogą się spodziewać dosłownie wszystkiego.

Czy mój pracodawca jest naprawdę w tak złej sytuacji, że musi zamykać sklep? NIE. 

Dziewczyny, to jest drogeria. DROGERIA. Źródło żeli antybakteryjnych, mydła, papieru toaletowego, rękawiczek jednorazowych oraz chemii gospodarczej. Sklepy, w których jest zaopatrzenie w chemię biją rekordy sprzedaży. A szef bierze kredyty, faktury na gotówkę, by udowodnić, że sprzedaż mu spadła, bo pewnie dostanie jakąś kasę od rządu. Tego samego rządu, o którym mówi tyle złego i na którego tak psioczy. Nawet nie będę cytować jego wywodów, bo brakłoby znaków, a Wy umarłybyście z nudów. 

Bądź co bądź jestem zdegustowana całą tą sytuacją, wszystkim tym co się dzieje, całym dotychczasowym 2020 rokiem... Boję się co przyniesie kwiecień i boję się, że szefowie mnie oszukają. Wypowiedzenie podpisałam z końcem marca, a kasy za marzec wraz z odchodnym jeszcze nie dostałam. Ustaliliśmy, że dostanę wszystko w kopercie z wypłatą, czyli ok. 10 kwietnia. Oby przed świętami. Oby w ogóle. Nawet nie chcę o tym myśleć, że jeszcze na koniec mogliby mnie tak oszukać. Postawiłam na to, że nigdy nie oszukali mnie z kasą. Wypłata zawsze się zgadzała z tym co było mówione, zawsze była na czas. Ale i zawsze wierzyłam, że mam stabilną pracę.

W każdym razie: chciałam więcej zarabiać? Będę zmieniać pracę, mam teraz ku temu większą szansę. Pisałam, że chcę być bezpieczna oraz by moja rodzina była bezpieczna od koronawirusa? Będę siedzieć w domu, a mama będzie jeździć moim autem, więc tak będzie. Chciałam mieć nowe zaplecze w pracy? Będę miała nową pracę, jak już ją znajdę. Więc podchodząc lekko pod temat mojego bloga: "Uważaj o czym marzysz, bo nieoczekiwanie może się to spełnić, a jeśli czegoś bardzo pragniesz, to cały wszechświat działa, byś to dostała". Proszę, czytajcie to pozytywnie, bo gdy dostałam wypowiedzenie pomyślałam sobie właśnie to :) I może się to wydawać dziwne, ale w głębi duszy trochę się nawet z tego ucieszyłam ;)

Także oficjalnie ogłaszam: jestem bezrobotna. Wznieśmy toast za nową, lepszą przyszłość. :)