59. Stephen King "Lśnienie"

 Kończy się sezon wakacyjny. Goście hotelu "Panorama" opuszczają to miejsce, by w swoich wysokogórskich warunkach mogło usnąć pogrążone w zimowym śnie, przykryte grubą pierzyną śniegu. Jack Torrance, gościu, który nie radzi sobie w życiu najlepiej, po raz kolejny traci pracę, a ma na utrzymaniu żonę i synka. Jego syn na dodatek często wpada w dziwne transy, przewiduje różne sytuacje a na dodatek odczytuje także myśli. Ma pewien dar. Cała gromadka ląduje w hotelu Panorama na zimę, bo ktoś musi zajmować się tym miejscem, gdy przez kilka miesięcy nie będzie można tam w żaden sposób dotrzeć. Będą musieli zmierzyć się z duchami Panoramy w zamknięciu, odcięci od świata.

Jedna z najpopularniejszych powieści Stephena Kinga nie zrobiła na mnie aż tak dużego wrażenia. Przepraszam, że piszę tak prosto z mostu, ale niech to będzie jasne. King ma, moim zdaniem, lepsze książki. A może po prostu zbyt dużo się po tej książce spodziewałam? Albo nie potrafię już się tak skupiać i nie mam już tak bogatej wyobraźni jak wtedy, gdy czytałam inne jego książki?

"Lśnienie" to historia o nawiedzonym hotelu. Są duchy, są demony i generalnie mocno straszy - słowem, coś co bardzo lubię. Nie powiem, bo były chwile, kiedy ciarki mnie przechodziły i naprawdę się bałam, ale to było do pewnego momentu, gdzieś w środku książki. Później mimo, że było strasznie, to już nie było tego dreszczyku. Do tego trzeba dodać, że jak to u Kinga akcja zaczyna się po setnej stronie. King lubi owijać w bawełnę i opisy są czasem przydługawe. 

Jestem pewna, że wśród Was znajdą się osoby, które słyszały o tej książce, ale mam też ogromną nadzieję, że znajdzie się ktoś, kto tą książkę przeczytał, bym mogła właściwie porównać swoją opinię z opinią kogoś innego.