57. Jane Austen "Duma i uprzedzenie"

Uwaga. W tymże właśnie momencie następuje moment, gdy wszyscy wstają a wszędzie wokół rozbrzmiewa dźwięk uroczystych fanfar. Na podest wchodzi pani Jane Austen trzymając w ręku swoje rękodzieło "Dumy i uprzedzenia". Wszyscy kłaniają się, klaszczą i gratulują. A z całego tłumu najgłośniej krzyczy i winszuje Anelise.
Historia prosta jak świat: bogaty pan pozna panią. Poniekąd to proste i banalne. Ale gdy się czyta taką historię spod pióra Jane Austen można być pewnym, że nie będzie ani nudno ani banalnie. Klasyka nad klasyką. Klasa sama w sobie. Oto jak można dobrze napisać powieść o miłości.
Nie pamiętam kiedy ostatni raz z takim zaciekawieniem rwałam się do książki poświęcając na to już nie tylko chwile poprzedzające sen, ale i zaglądając do lektury w wolnym czasie w ciągu dnia. I jakże żałuję, że książka już się skończyła. Obiecałam sobie jednak już dawno, że koniecznie muszę obejrzeć film i osobiście zakochać się w panu Darcym.
Pan Darcy... Niewspółczesny typ faceta idealnego: gburowatego, wyniosłego łobuza, który myśli, że wszystko mu się należy i wszystkie na niego lecą. I ona. Elżbieta. Niewspółczesna wersja feministycznej zołzy, która nie da sobie w kaszę dmuchać. Kto by pomyślał, że z takich charakterów zrodzi się tak gorąca miłość. :)
A ile kłód im pod nogi rzucono, na ile prób wystawiono. Nikt do samego końca nie wierzył w ten związek. Oni sami nie wierzyli. A jednak mimo burz...

Wybaczcie, że nie napiszę nic lepszego. Jestem po 10 godzinach pracy, jest późno a przede mną kolejne dni harówki - niestety. Chciałabym tu napisać poemat wznoszący tą książkę na wyżyny, ale zwyczajnie musicie mi uwierzyć, że "Duma i uprzedzenie" jest warta każdej poświęconej jej sekundy. Nie pożałujecie. Lektura obowiązkowa. Oceniam na szóstkę. ;)