24. Alice Sebold: "Córeczka".

 "Nigdy nie myślałam jak się ćwiartuje ludzkie ciało". - pomyślała bohaterka tuż po zabiciu swojej matki.

"Nie zostałam wychowana, żeby przytulać, pocieszać czy być częścią czyjejś rodziny. Zostałam wychowana by trzymać dystans."

Książka jest brutalna. Zwłaszcza, jeśli ktoś nie ma w sobie na tyle złości na rodzica, podobnie jak ja, będzie mieć trudności ze zrozumieniem jak taką książkę mogła napisać zdrowa psychicznie osoba. Bo zakładam, że autorka taka właśnie jest. Chociaż krąży legenda, że nie ma ludzi zdrowych psychicznie, są tylko niezdiagnozowani ;) 

Jest to druga książka, po którą sięgnęłam na półkę z napisem: "psychologiczne" i znów zastanawiam się czy ktoś się nie pomylił i nie powinno tam jednak być napisane: "psychiczne". Rozumiem ile dziecko, nawet będąc już dorosłym może mieć żalu do rodziców o to, że nie poświęcali im uwagi, że ich olewali, że je źle traktowali. Pochodzę z patologicznej rodziny. Ale nigdy w życiu nie myślałam, nie wyobrażałam sobie, bym mogła kogokolwiek z tego powodu zabić. A już tym bardziej kogoś z rodziny. Celowo unikam wskazania konkretnych osób, bo nie przechodzi mi to przez gardło, ani "przez palce". 

Bohaterka zabiła własną, chorą psychicznie matkę. Jej choroba z wiekiem pogłębiała się coraz bardziej. Aż w końcu "Córeczka" nie mogła już dłużej się nią zajmować. 

Najbardziej w książce zainteresował mnie wątek kryminalny. "Złapią ją, czy nie?" - zastanawiałam się. Niestety, o ile do kobiety na ostatnich kartkach coś jakby dociera, chociaż wciąż nie żałuje tego, że zabiła, nie zostaje znaleziona. Książka kończy się w momencie, gdy kobieta nie chce już popełnić samobójstwa myśląc o swoich własnych córkach. Ale czy postanowiła oddać się w ręce policji czy dalej udawać, że to nie ona, tego nie wiem i po tym książka pozostawiła mi niedosyt. 

Ale takich historii o zabijaniu własnych matek mam już z pewnością dość ;)