18. "Igrzyska Śmierci" Suzanne Collins

Dziś wychodzę do Was z propozycją książki, o której jest tak głośno, że chyba nie przesadzę jeśli napiszę, że tym razem liczę na dyskusję w komentarzach :) Wiem, że część z Was (Emi, pozdrawiam!) tą książkę przeczytało, więc chętnie poznam Waszą opinię :) A oto moja. :)

"Tak naprawdę mam na imię Katniss, ale kiedyś, gdy mu się przedstawiałam, mówiłam ledwie słyszalnym szeptem, i uznał, że nazywają mnie Kotna. Potem jakiś stuknięty ryś zaczął za mną łazić po całym lesie i przezwisko przylgnęło do mnie na dobre. W sumie rysiowi chodziło tylko o ochłapy mięsa, ale i tak musiałam go zabić, bo płoszył zwierzynę. Nawet żałowałam, bo przywykłam do jego towarzystwa, ale przynajmniej nieźle zarobiłam na futrze."

Zaczęłam od charakterystyki głównej bohaterki, która jak widać jest z pewnością postacią niebanalną. Z jednej strony dziewczyna młoda, zaledwie szesnastoletnia, a zarazem biegająca po lasach i kłusująca. Jako mała dziewczynka utraciła ojca a jej matka wpadła w depresję. Katniss Everdeen podjęła się więc udanej próbie utrzymania przy życiu rodziny. Wszystko szło po jej myśli do czasu, gdy nie rozpoczęły się nabory do "Głodowych Igrzysk"  organizowanych przez Kapitol, stolicę Panem, czyli państwa Katniss.

"(...) państwa, które powstało na gruzach miejsca zwanego kiedyś Ameryką Północną. Wylicza katastrofy, susze, burze, pożary, podniesienie poziomu oceanów, co pochłonęło sporą część kontynentu, brutalną wojnę o resztki żywności. W rezultacie powstało Panem, wspaniały Kapitol otoczony pierścieniem trzynastu dystryktów."

"Zasady igrzysk są proste. Za udział w powstaniu każdy z dwunastu dystryktów musi dostarczyć daninę w postaci dwojga uczestników, chłopca i dziewczyny. Dwadzieścia cztery ofiary, zwane trybutami, zostaną uwięzione na ogromnej arenie pod gołym niebem, na której może się znaleźć wszystko, począwszy od spalonej słońcem pustyni, skończywszy na skutym lodem pustkowiu. Przez kilka tygodni uczestnicy turnieju walczą na śmierć i życie. Zwycięża ostatni trybut zdolny utrzymać się na własnych nogach. 
Kapitol zabiera dzieci z naszych dystryktów i na naszych oczach zmusza je do bratobójczej walki."

Nasza bohaterka poprzez splot nieszczęśliwych wydarzeń staje do walki. Jak skończy się ta historia? Spodziewaliście się takiego zakończenia? Co o nim sądzicie? :)

Na koniec fragment, który rozbawił mnie do śmiania się w głos, sama do siebie. Myślę, że kiedyś to zdanie wykorzystam :D

"Gdy dochodzimy do testowania mojego poczucia humoru, Haymitch zaczyna pić."

Swoją drogą słownictwo, styl pisania autorki bardzo przypadł mi do gustu. Zdecydowanie polecam tą książkę wszystkim :)