Łupież różowy Gilberta - koniec choroby. :)

 Wczoraj miałam dziwnie mistyczny dzień :P Tego dnia 3 razy wydawało mi się, że widziałam Ciacha, z czego ten ktoś tak bardzo mi go przypominał, że aż poczułam w brzuchu coś, czego dawno nie czułam, a kolana zrobiły mi się miękkie. Często zapominam jaki to niezwykły przypadek, jakie szczęście, że spełniło się moje marzenie, że to właśnie on, mój książę na białym koniu, jest moim pierwszym "prawdziwym" chłopakiem. Że przedstawił mnie swojej rodzinie, że przyjeżdżam do nich na święta, że ze mną jeździ do swojego chrześnika i właśnie ze mną pojechał na wakacje. Mogłabym tak jeszcze wymieniać na pół notki, ale podsumowując: często zapominam o ogóle, a skupiam się na szczegółach. Chociaż nie ukrywam, przez jakieś 2 godziny było mi bardzo przykro, że się ze mną umówił, a gdy do niego napisałam co robi, to mi napisał, że jest już w domu i nie było nawet tematu. Jakby zwyczajnie zapomniał. Przykro było. Ale nie będę się na tym skupiać. Nie dziś, po tym, jak przeczytałam kilka coachingowych tekstów, które naładowały moje pozytywne myślenie :) I nie dość, że wczoraj 3 razy zobaczyłam Nie-Ciacha, jak wracałam do domu, zmoknięta jak ta kura (niby wiedziałam, że będzie padać) wszyscy, co do jednej osoby, czekając na przystanku, a później w autobusie, WSZYSCY, oprócz mnie, rozmawiali przez telefon. Zwyczajnie jakby ten pierwszy wiosenny deszcz zupełnie ich nie zamulił. Jak gdyby zamiast przygnębienia i melancholii, która zazwyczaj towarzyszy takiej pogodzie (to była godzina 20:30 i wszyscy byli bez parasola!) ludzie stali się żywsi, bardziej towarzyscy, bardziej pogodni. Wszyscy się śmiali, żartowali, rozmawiali. "Telefony, telefony w mojej głowie". 
 Ostatnim razem, gdy pisałam notkę wiedziałam, że o czymś zapomniałam :P Ale już mi się przypomniało :P A raczej Kordian mi przypomniał :P  Mianowicie moja zmora ostatnich tygodni: Łupież różowy Gilberta znika. Nie dokucza mi już. Wczoraj po raz pierwszy wzięłam kąpiel w olejku, użyłam zwykłego żelu pod prysznic, nie użyłam balsamu, a mimo to skóra była miękka, nie przesuszona jakoś nadzwyczajnie, swędziały mnie tylko lędźwie, które posmarowałam olejkiem arganowym i przeszło :P W walce z chorobą skusiłam się na jeszcze jedną wizytę na solarium. Nie poszłam jednak do lekarza, jakoś mi w tym wszystkim brakło na to czasu i ochoty. Stawiając na internet, kupiłam emulsję do mycia ciała Oilatum, po kąpieli dalej smarowałam się oliwką. Bardzo szybko po tym moim ataku swędzenia skóra zaczęła się mocno łuszczyć. Mama powiedziała wtedy, że jak swędzi to znaczy, że się goi, co podniosło mnie na duchu i świądu już nie brałam tak do siebie :P Pielęgnowałam skórę i byłam cierpliwa. I myślę, że za 2 tygodnie zapomnę już o wszystkim. A oto zdjęcia :)

Tydzień 4: mocne łuszczenie. Powinien pewnie być mega świąd, ale myślę, że dużo dała oliwka i Oilatum. A! I odkryłam u siebie antycellulitowy piling z 24-karatowym złotem xD Alicjo, sprawdził się! :P Złoto działa na łuszczenie :) Przynajmniej takie odniosłam wrażenie :)

Tydzień 5: drobne blizny, na które gdybym miała kasę, wypróbowałabym olejek Bio-Oil. Ale niestety, nie jest on tani, przez większość czasu nadal smarowałam się oliwką, dzięki czemu mam mega gładką skórę na brzuchu, a ponieważ nie lubię za bardzo tłustych warstw na skórze, przeszłam na zwykły balsam do ciała z Avonu. Oto ostatni tydzień mojej choroby.
Blizny, które są bardziej brązowe niż wcześniejsze różowe plamki:

Na dziś dzień:

Na dziś dzień to po prostu pojedyncze plamki-blizny, w miejscach, w których najpóźniej pojawiły się objawy choroby: na rękach i udach. Na poniedziałkowym wfie ćwiczyłam już nie musząc się kryć (z wyjątkiem malinki na dekolcie, której winny Ciacho, za co dostał już z pięści w oko. :/
Są plusy tej choroby :P Wreszcie MUSIAŁAM się zająć pielęgnacją skóry i nie mogłam tego odkładać na później. Na dodatek wmasowanie balsamu po kąpieli stało się już moim nawykiem, czego wcześniej nie chciało mi się robić, nie miałam czasu, albo znajdowałam inne powody ;) Łupież różowy Gilberta nie jest straszną chorobą. Objawy są dokuczliwe, ale oprócz tej skóry, nic się nie dzieje, choroba mija sama, ważna jest jedynie pielęgnacja. Jak ktoś z Was będzie się kiedyś mocno stresował to zobaczcie zdjęcia te i z poprzedniej  notki o ŁRG i zastanówcie się, czy na pewno warto :P