14. "Ofiarowana" Jenna Miscavige Hill

Pewnie większości z Was obiło się o uszy słowo: "scjentologia". Tom Cruise był scjentologiem. Katie

Holmes też. Wiele sławnych osobowości oddało się tej religii.
Miałam okazję i niebywałą przyjemność przeczytać książkę Jenny Hill, bratanicy człowieka, który stoi na czele scjentologii. Który zajął się kościołem, bezpośrednio po jego założycielu. Miscavige. W Ameryce z pewnością znane nazwisko.
Jenna została "ofiarowana" kościołowi scjentologicznemu. Wyrwała się z niego dopiero po ponad 20 latach. W sam raz, by nikt nie zdążył zmusić jej do aborcji. W sam raz, by wiedzieć, że to nie z nią coś jest nie tak.
Jej dzieciństwo nie było łatwe. Oto jej wspomnienia z wieku 7 lat:

Pracowaliśmy w drużynach, ciągnąc po posiadłości setki drzew, które sadziliśmy i nawoziliśmy. Setki dni spędzaliśmy, obsadzając pagórki rośliną o nazwie kryształka lśniąca. Wyrywaliśmy chwasty, nawadnialiśmy jakiś pagórek, okrywaliśmy go płóciennym materiałem, a następnie jedno z dzieci wykopywało kilofem dziury, a inne umieszczało w nich roślinki.
Przenoszenie kamieni w celu wznoszenia kamiennych murków stanowiło kolejne wycieńczające zadanie pokładowe. Wydobywaliśmy kamienie z pobliskiej rzeki, wznosząc z nich stos, podczas gdy inna grupa dzieci ładowała je na taczki i przewoziła tam, gdzie właśnie powstawał mur. Gdy kamienie znalazły się już na miejscu, jeszcze inna grupa dzieci dźwigała worki z cementem, zaś starsze, mające większe doświadczenie dzieci wyrabiały zaprawę, którą cementowały mur układany z przyniesionych kamieni.

Do dzisiejszego dnia nie wiem, czy prawdziwą motywacją ludzi zmuszających nas do pracy było to, że owe prace wykonywaliśmy za darmo, czy że dzięki nim nie sprawialiśmy kłopotów, czy też raczej chodziło o to, by uczynić z nas lepszych scjentologów. Najprawdopodobniej w grę wchodziły wszystkie trzy czynniki. Tak czy owak byliśmy grupą dzieci spędzającą wiele godzin dziennie na pracach fizycznych, których nie powinno się podejmować żadne dziecko.
Mieliśmy odciski i pęcherze. Mieliśmy zacięcia i siniaki. Traciliśmy czucie w dłoniach, kiedy zanurzaliśmy je w strumieniu, by wydobywać stamtąd kamienie. Gdy wyrywaliśmy chwasty ze spękanej od upału ziemi, dłonie piekły nas od tarcia nimi o glebę i od poparzeń pokrzywami. Warunki naszej pracy byłyby trudne do zniesienia dla dorosłego człowieka, mimo to każda nasza skarga, każdy sprzeciw, każda próba protestu natychmiast spotykały się z działaniami dyscyplinarnymi. 

Nie wiem, jak Wam, ale mi się to zdecydowanie kojarzy z obozem koncentracyjnym. Takim małym obozem dla dzieci. Z wyznaczoną porą jedzenia, bez możliwości złożenia skargi. Bez żadnego kontaktu z rodzicami, z kimkolwiek kto mógłby się po ich stronie wstawić. Dzieciaki podpisali dokument, niezwykle ważny z resztą, że oddają swoją duszę scjentologii na miliard lat. Scjentologia bowiem zakłada, że człowiek składa się z duszy, rozumu i ciała (o ile czegoś nie przekręciłam) a duch owy krąży po świecie i zmienia tylko ciała.

Scjentolodzy mają bardzo specyficzne techniki nauczania. Ma się czasem wrażenie, że aż absurdalne. Przynoszą one jednak najważniejszy i najtrafniejszy efekt: pranie mózgu.

Moje pierwsze zadanie polegało na tym, że miałam siedzieć na krześle, wpatrując się w ścianę, do której przytwierdzono taśmą biuletyn z wytycznymi LRH. Siedząc tak, miałam wpatrywać się w słowa LRH przez bitą godzinę. Gdybym poruszyła się pod wpływem zmęczenia, zakaszlała, odwróciła na chwilę głowę albo zasnęła, musiałabym powtarzać ćwiczenie przez kolejną godzinę. W ten sposób miałam się stać dobrą kursantką, a cały ten dryl miał mnie skonfrontować z wytycznymi, które musiałam przestudiować, by osiągnąć cel. Niektórzy kursanci byli poddawani tej musztrze od tygodni. Ponieważ z natury byłam niespokojna i wciąż gdzieś mnie nosiło, wiedziałam, że również i mnie wykonanie ćwiczenia zajmie całe wieki. Rzecz jasna robiłam co w mojej mocy, by siedzieć bez ruchu.

Musiałam przez bite dwie godziny siedzieć na krześle naprzeciw innego kursanta - bez słowa, bez ruchu, bez cienia grymasu; nie wolno mi było zakaszleć ani za bardzo mrugać oczami. Wiele osób, łącznie ze mną, całymi tygodniami odbywało ów trening. Któregoś dnia siedziałam nieporuszona na krześle od dziewięćdziesięciu minut, gdy nagle usiadła mi na nosie mucha. Zdmuchnęłam ją, poruszając samymi ustami, przez co nie zaliczyłam ćwiczenia i musiałam zacząć wszystko od nowa. Była to istna udręka, kilkakrotnie byłam już bliska płaczu. Przekonałam się też, że niemal nie sposób prędzej czy później się nie poruszyć. Miałam takie uczucie, jakby moje nogi same chciały wstać i dokądś pójść; wiele mnie kosztowało siedzenie w bezruchu. 

 Rutyna TRBullbait była czymś znacznie gorszym niż jej wersja dziecięca. Musieliśmy znieść sytuację, w której przez dwie godziny na nas krzyczano, śmiano się z nas, a nawet szydzono z naszej seksualności. Jeden z superwizorów specjalizował się w wyprowadzaniu nas z równowagi, mówiąc obraźliwe rzeczy, na które nie wolno nam było reagować. Pewna moja dobra przyjaciółka, trzynastolatka tak jak i ja, była w ramach TRBullbait konfrontowana z innym kursantem, mężczyzną, który godzinami rozwodził się nad tym, że jej rozkwitające piersi są niczym drobne pączki róży. Udało jej się nie zareagować, ale wszystko to wzbudziło we mnie obrzydzenie.

Poza tym musieliśmy wrzeszczeć ile sił w płucach na popielniczki. Chodziło o ćwiczenie maksymalnie jasnego wyrażania własnych intencji, mające nam umożliwić poprowadzenie naszych przyszłych preclearów ku zwycięskiej konfrontacji z rzeczywistością.
Nie koniec na tym. Kierując nasze intencje ku poszczególnym częściom popielniczki, zadawaliśmy jej bardzo konkretne pytania. Ilekroć zadawałeś pytanie, oczekiwałeś na nie odpowiedzi, jak wówczas, gdy kierowałeś je do jakiegoś precleara w czasie sesji. Popielniczka musiała być kwadratowa, my zaś mieliśmy zadawać pytania każdemu z czterech jej rogów.
„Czy jesteś popielniczką?”
„Czy jesteś rogiem?”
„Czy jesteś ze szkła?” 

 To naprawdę malutki ułamek wszystkich niedorzeczeń, jakie stosuje się podczas przygotowywania młodych scjentologów, ale również traktowania tych już nimi będących. Człowiek będąc tam, w ośrodku, jest traktowany zupełnie inaczej, ale jednocześnie nie ma porównania jak to jest być traktowanym normalnie. Nie zna świata WOGS - czyli ludzi, którzy nie są scjentologami. Ci najbardziej zaangażowani scjentolodzy poświęcają wszystko dla nauki, w pierwszej kolejności porzucając, lub delikatnie mówiąc zaniedbując swoje rodziny. Ich dzieci najczęściej myślą, że to w porządku, że tak jest normalnie. Oto chwila, gdy okazało się, że to nie jest normalnie.

Oboje przeszliśmy do sali, w której odbywały się zajęcia praktyczne, i usiedliśmy naprzeciwko siebie. Martino zadał mi standardowe pierwsze pytanie: „Jak się pisze twoje nazwisko?”. Gdy tylko odpowiedziałam, zadał mi drugie pytanie. Tym razem wykraczało ono poza rutynę: „Kiedy widujesz swoich rodziców?”.
Byłam zaskoczona, bo uświadomiłam sobie, że spytał o to, ponieważ usłyszał, że nazywam się Miscavige. Nikt nigdy mnie jeszcze o to nie pytał i mogłam to pytanie zignorować, ale uświadomiłam sobie, że chcę na nie odpowiedzieć.
- Widuję ich, kiedy przyjeżdżają do Clearwater - odparłam zgodnie z prawdą. - Mój tata był tu raz w zeszłym roku. Widziałam się z nim przez kilka minut.
Wesołość zniknęła z twarzy Martino, ustępując miejsca niedowierzaniu.
- Czekaj... A więc widujesz się z rodzicami nie częściej niż raz w roku, jeśli masz szczęście?
- Hm... no tak - odparłam, czując się, jakbym musiała wytłumaczyć, dlaczego nie jest to aż takie złe, jak by się mogło wydawać.
- Ale przecież jesteś jeszcze dzieckiem.
- Niezupełnie. Jestem członkiem Sea Org.
- Członkiem Sea Org... - stwierdził Martino z sarkazmem. - Co to znaczy? Jesteś dzieciakiem. Ile masz lat?
Odpowiedziałam, że piętnaście.
- No tak, masz piętnaście lat. Tyle samo co ja. Tylko dlatego, że jesteś w Sea Org i nosisz wymyślny mundur CMO... - Uderzył się w pierś, jakby chciał zademonstrować pozę przybraną przez kogoś okropnie ważnego.
Wybuchnęłam śmiechem, a on mówił dalej:
- Umarłbym, gdybym nie widywał swojej mamy. Poważnie.
- Sama nie wiem... Ja po prostu... jesteśmy thetanami - odparłam z wahaniem. - A thetani nie mogą tak naprawdę być rodzicami jakiegoś innego thetana, więc rodzina nie jest tak naprawdę czymś rzeczywistym ani aż tak ważnym

Doprawdy? Jenna na szczęście miała w późniejszym życiu przekonać się o tym, jak bardzo się wtedy myliła. Jednak jest jeszcze na świecie bardzo dużo osób, którzy właśnie w to wierzą.Jest mnóstwo dzieci, którym wpaja się tą okrutną teorię od najmłodszych lat. Jest wśród nich bardzo dużo celebrytów. Którzy zostawiają niebagatelne datki. Właśnie dla nich stworzyło się miejsce, w którym przedstawia się kościół scjentologiczny. By legitymować się w zupełnie inny sposób. Ukryć prawdę.

Pod wieloma względami Celebrity Centre stanowiło idealną wprost scenerię dla szopki, jaką Kościół scjentologiczny urządzał z myślą o celebrytach. Rewelacyjne warunki i piękny teren czyniły pobyt w ośrodku czymś niezwykle przyjemnym. Wszystko było perfekcyjnie kontrolowane i zorganizowane i jeśli tylko celebryci nie przyglądali się wnikliwiej, brali wszystko za dobrą monetę, nieświadomi tego, co się dzieje za kulisami. Raczej nie istniało niebezpieczeństwo, by mogli zobaczyć pracujące dzieci lub coś, czego Kościół nie chciał ujawniać. Członkowie Sea Org w Celebrity Centre w ramach swoich obowiązków musieli sprawiać wrażenie zadowolonych, więc celebryci na podstawie rozmów z nimi czy powierzchownych obserwacji nie mogli wiedzieć, czy ludzie ci otrzymali w danym tygodniu należne im czterdzieści pięć dolarów lub czy tęsknili za rodzinami.

Jenna wciąż  była w kościele. Znosiła wszystkie upokorzenia, rozstania z przyjaciółmi. Jej przełożeni decydowali do kogo może się odzywać, z kim może jeść. W międzyczasie odeszli z kościoła jej rodzice. Ona wzięła ślub, na który długo nie mogła dostać pozwolenia. Z absurdalnych powodów. Później musiała walczyć pięściami o to, by jej małżeństwo się nie rozpadło. Na drodze do szczęścia zawsze stała scjentologia. Kolejny paradoks:

- Jeśli teraz opuścicie bazę, będzie to oznaczało, że zwiewacie - powiedział. - Opuszczacie ją bez pozwolenia.
Wtedy Dallasowi puściły nerwy.
- Jak to: zwiewamy?! - spytał z niedowierzaniem. - Skoro pan mówi, że nie wolno nam tutaj zostać, to jak możecie uznać, że zwiewamy?

 Jennie udało się zwyciężyć z kościołem. W chwili wydania książki, mam jednak wrażenie, że jej się to wydawało. Wszystko zaczęło się od tego, gdy umarło kilka osób, Tom Cruise się wygadał... Był szum medialny, wokół scjentologii zrobiło się na tyle głośno, że ludzie wyszli na ulicę i zaczęli protestować. Jeśli jesteście ciekawi jak wyglądała walka Jenny z potężnym kościołem katolickim, na którego czele stał jej stryj, jeśli chcecie znać całą resztę absurdów, w jakie pakują się wszyscy jego wyznawcy - zapraszam do lektury. Książka nie zanudziła mnie ani na chwilę. Co więcej uświadomiła mi, jakie wielkie szczęście mamy my, posiadając własną wolę, własne sumienie, a przede wszystkim własne myśli, nieprzymuszane do niczego.

Przez tyle lat miałam poczucie, że tylko mnie jednej się wydaje, że ludzi w Sea Org traktuje się źle. Teraz widziałam, że stanowimy całą armię. 

 Naszą stronę nadal odwiedza miesięcznie mniej więcej dwieście tysięcy osób. Jeszcze większą satysfakcję czerpiemy z podziękowań nadsyłanych ze wszystkich zakątków świata. Jestem dumna, że nasza strona stała się cennym narzędziem służącym ostrzeganiu ludzi przed zagrożeniami wiążącymi się ze scjentologią, że pomaga im w odnalezieniu bliskich, których pozbawił ich Kościół, że jest źródłem wsparcia dla tych, którzy tego potrzebują, i źródłem wiedzy - za pośrednictwem programów szkolnych i mediów.

Jeśli ktoś jest zainteresowany tym tematem szerzej, strona internetowa, o której pisze Jenna to:  http://exscientologykids.com/ Łączą się na niej ludzie, którzy przez kościół stracili rodziny, którym kazano porzucić lub zabić dzieci.
Czy scjentologia ma tylko same wady? Nie, ma też wiele zalet. Ale książka pokazuje jaka jest cienka granica między jednym a drugim. Gorąco polecam.