13. "Brigitte Bardot - to ja" Marie-Dominique Lelievre

        

           Brigitte Bardot.
Modelka. Piosenkarka. Aktorka. Symbol seksu.
Jak określić ją w kilku zdaniach, nawet kilkunastu, skoro napisano o niej tyle książek i wciąż powstają nowe? Książka, którą dziś przedstawię miała premierę w maju ubiegłego roku. Autorka się postarała. Dotarła do niezliczonej ilości kontaktów, przyjaciół B.B., publikacji o niej, publikacji samej B.B., a wreszcie odbyła rozmowę telefoniczną z samą Bardot.



Brigitte Bardot jest niewątpliwie postacią znaną. Kokieteryjną i błyskotliwą.

- Jaki jest najpiękniejszy dzień w pani życiu?
- Pewna noc.
- Kogo pani najbardziej podziwia?
- Izaaka Newtona. Odkrył, że ciała mogą się przyciągać.
(...)
- Dlaczego nie maluje pani ust?
- Bo to zostawia ślady.

Niewątpliwie też jest postacią kontrowersyjną. Czasami bardzo samotną. Samotną w tłumie dziennikarzy, współpracowników, konkurentów. Wielokrotnie próbowała popełnić samobójstwo.

 W pustym i cichym mieszkaniu załamuje się. "Czułam paniczny strach przed samotnością. Cisza, prawdziwa cisza, kryje w sobie coś niepokojącego."

Działaczka na rzecz ochrony praw zwierząt. Tutaj pojawia się największa dygresja tej osoby. Ona kocha zwierzęta dużo bardziej niż ludzi. Ona kocha zwierzęta, lecz nie kocha swojego syna. Co roku płacze 11 stycznia. Jest to data urodzin jej syna, Nicolasa. Nicolas mieszka w Szwecji. Tam ma swoją rodzinę. Odkąd miał kilka miesięcy utracił kontakt z matką. Gdy miał kilka lat odrzucił go także ojciec. Był wychowywany przez rodzinę jego ojca. Co za matka, co za człowiek jest zdolny do odrzucenia dziecka? Mieli pieniądze, mieli wielkie domy, mieli wpływy. Nie zdecydowali się na chociażby kontakty z własnym synem.
To była największa wada Bardot.
Z drugiej strony  nie była wybitną aktorką.

18.01.1958 r: Clouzot chwycił ja za ramiona i potrząsnął "Nie potrzebuje amatorów w moim filmie. Potrzebna mi jest aktorka." Przy akompaniamencie zdumionych spojrzeń techników, Bardot wymierza reżyserowi policzek. "A ja potrzebuję reżysera. A nie pacjenta."

Szybko porzucała wielkie pasje na rzecz nowych. Zmieniała facetów jak rękawiczki.

 "Miłość to największa z iluzji. W chwili, gdy wyobrażasz sobie, że dzielisz z kimś cały świat, jesteś w istocie zupełnie sam. To najwyższy stopień egoizmu. Jak mówi Graham Green, kiedy jest się szaleńczo zakochanym, w oczach partnera widzi się tylko własne odbicie." - oświadczyła B.B. w Sunday Times.

W pewien sposób była określona jako schłopaczała kobieta.

 "Dotychczas kobieta była kobietą i tak wyglądała. Brigitte Bardot pokazała, że kobieta może przypominać chłopaka i zachowywać się jak chłopak. [...] W swoich filmach i w życiu stała się światowym symbolem dziewczyny, która porzuca inne, nudne kobiety, żeby bawić się z bandą chłopaków na rogu ulicy."

Nie potrafiła usiedzieć w jednym miejscu, zająć się jedną rzeczą. Jaka jest teraz? Gdy znikła z ekranów telewizorów, potrzebując pieniędzy dla założonej przez siebie organizacji wydała książkę. Bardzo kontrowersyjną książkę. Ale to już inny temat.
Ciężko mi stwierdzić od jakiej strony autorka Marie-Dominique Lelievre chciała przedstawić Bardot. O ile na początku książki chwaliła jej urodę, jej seksapil, jej talenty, jej ruchy, ...

Sposób trzymania głowy i chód - cechy szczególne Bardot - nie były czymś wrodzonym, zostały pracowicie wyćwiczone dzień po dniu. Swoją niezwykłą giętkość Brigitte zawdzięcza sobie. Sylwetka i gestykulacja, które zmieniły historię kina czy zainicjowały tę zmianę, zostały wypracowane przy drążku. Bardot nie urodziła się piękna. Ona uczyniła się piękną. Nauczyła się przechodzić samą siebie by przetrwać. Wykształciła w sobie odwagę, "Stawaj się bez przerwy tym, kim jesteś. Bądź mistrzem i rzeźbiarzem samego siebie" - Brigitte dosłownie potraktowała zalecenia Nietzschego. Modelowała siebie przed lustrem, rozpoznawała siebie. Żeby ocalić skórę, tworzyła swoje ciało. Broń wojenną. To był jej trening amazonki.

...tak z czasem stała się obiektywną, bezstronną narratorką. Trudno jej się dziwić. Ciężko jest wciąż chwalić osobę, piękną, gdy uroda przemija, a zostaje tylko podły charakter.

Gdyby Brigitte słuchała samej siebie, wygłosiłaby samokrytykę, co byłoby raczej nietypowe. Wie, że jest niestała, powierzchowna, egoistyczna, nietolerancyjna, kapryśna, niedojrzała, autorytarna, cyklofreniczna, niezdyscyplinowana. Dobre wróżki dały jej wszystko: urodę, wdzięk, elegancję, dobry głos, popularność, powab. Występowała na okładkach magazynów, grała w filmach, które odnosiły powodzenie, śpiewała urocze piosenki, cieszyła się światową sławą, miała swojego "charming prince". Otwierała kolejne paczki z prezentami, ledwie zdążyła się zachwycić poprzednimi, i już biegła do następnych.

"Ludzie pragną wierzyć w złudzenia. Nie w rzeczywistość."

Marlene Dietrich

Pod pewnym względem w cieniu Brigitte odnalazłam trochę siebie. Brakuje mi tylko tych włosów blond (ach, czasem tak za nimi tęsknie :( aż mi się śnią po nocach :P). A tak na poważnie: tak jak ona boję się samotności, tak jak ona jestem chorobliwie zazdrosna, tak jak ona jestem słaba psychicznie. Jest dużo prawdopodobieństw oraz bardzo dużo różnic. Była niekwestionowanie złą matką. Nie była złym człowiekiem. Może jedynie trochę zagubionym.