11. "Nowy początek" Jill Barnet

"Pełna wzruszeń, krzepiąca opowieść o miłości i stracie, rodzinie i przeznaczeniu, dla miłośników Nory Roberts i Maeve Binchy." "Jill Barnet podejmuje śmiałą wyprawę w głąb najciemniejszych zakamarków ludzkiego serca".
A ja bym bardziej powiedziała, że jest to powieść opowiadająca o tym, jak przeżywa się ból po stracie ukochanej osoby, która bardzo przypominała mi "Album rodzinny" Danielle Steel. Sama Danielle pewnie nie powstydziłaby się takiej historii, jednak myślę, że styl Barnet jest troszeczkę gorszy. Ale dobry.
Tak, jak obiecałam, tą recenzję i wyłapane z książki cytaty, które najbardziej mnie poruszyły, dedykuję Asik oraz jej dziadkowi.
Książka rozpoczyna się sceną, w której poznaje się dwoje ludzi. Niebawem połączy ich niebywale silna i prawdziwa miłość. Na tyle prawdziwa, by pamiętać o kłótniach. :P Pamiętają jednak o granicach takiej kłótni, a każdą sprzeczkę traktują jako spoiwo, które mocniej łączy ich związek. Główna bohaterka March mówi: "Przecież wiesz, że uwielbiasz się ze mną kłócić. Twoje życie staje się wtedy ciekawsze, nabiera barw." Zupełnie to samo nie raz powtarzałam Ciachu ;) Szkoda tylko, że on nie potrafi w tym zobaczyć choć krzty racji ;)
I tak aż bohaterom zadzwoniły ślubne dzwony. Ślub musiał być jednak nieco przyśpieszony. W tamtych czasach, powód tego przyśpieszenia był dużo bardziej krytykowany niż dziś. Bohaterka jednak pisze o tym fakcie w sposób, który muszę powtórzyć, bo gdyby komuś z Was, lub waszym znajomym, coś takiego się przytrafiło, należy o tym pamiętać.
"(...) dziecko było dla nas darem, a nie miernikiem moralności lub widocznym dowodem, że zrobiłam coś, czego powinnam się wstydzić. Kochałam Mike'a znaczenie wcześniej, zanim nowe życie zaczęło się we mnie rozwijać. Nie zamierzałam pozwolić, by opinia innych ludzi miała wpływa na to wszystko, co było dobre w Mike'u, we mnie i w naszym dziecku."
Jedną z najpiękniejszych chwil, które z książki zapamiętałam była przypowieść o spadającym z nieba piórku. Zapamiętajcie tą przypowieść. Rozmowa córki z ojcem.
"Mike przystanął na sekundę. 
- Popatrz na to, placuszku. - Wskazał na piórko białej mewy leżące na ziemi. - Czy wiesz, co to jest?

Pochyliła się i podniosła je.
- To jest piórko.
- To także jest wiadomość. Białe piórko jest prezentem od kogoś, kto cię kocha. Od kogoś w niebie. Gdy byłem mniej więcej w twoim wieku, niedługo potem jak dziadziuś, mój dziadek, a twój pradziadek umarł, zacząłem znajdywać białe piórka w butach, zeszytach, zatknięte za rączkę roweru. Pewnego dnia babcia zobaczyła, że podnoszę jedno z nich, i to właśnie ona powiedziała mi, że są od niego. Dowody na to, że za mną tęsknił, jak wyjaśniała." 
Białe piórka, czego nie trudno się domyślić, później pojawiały się w kartach książki, jednakże myślę, że dobrze jest myśleć iż takie szczegóły życia codziennego jak znalezienie piórka, może być dla nas czymś szczególnym. Taka chwila może być poświęcona na pamięć komuś bliskiemu i uśmiech. Bo a nóż widelec, to naprawdę znak od kogoś z nieba? :)
Po śmierci Mike'a, wdowa March nie mogła sobie poradzić z utratą tak bliskiej i niezawodnej osoby. Zwłaszcza iż jego śmierć była zupełnym pechem, przypadkiem. Mike był w złym miejscu, w złym czasie.
"Cały mój świat zmienił się w czasie jednej sekundy. Na pewno słyszeliście takie powiedzenie, może nawet sami je powtarzacie, nie mając do końca pojęcia, jak jest przerażająco prawdziwe. Życie zmieniło się za sprawą kilku słów... z których oba brzmiały tak tanio. "Przykro mi"."
Co jednak mówi się osobie, która właśnie straciła kogoś bliskiego?
"Jeden ze sławnych filozofów napisał kiedyś, że życie nie istnieje bez śmierci i bez tego momentu życia, w którym nie może być śmierci. Ale prawda o śmierci jest taka: nikt nie wie, co powiedzieć."
Każdy z nas wie, że gdy coś co się kończy, to jest zapewne początek czegoś nowego. Trzecią część książki rozpoczyna Antoine de Saint Exupery, który napisał że "Pojedyncze wydarzenie może obudzić w nas kogoś obcego, kogo zupełnie nie znamy". Nie jestem przekonana, czy zanim bohaterka doszła do siebie po stracie, zmieniła się. Ścięła włosy, najpierw przytyła, później schudła. Ale zdanie to jest mimo wszystko tak prawdziwe, że z pewnością każdy z nas je rozumie i jest w stanie przypomnieć sobie co najmniej jedną sytuację, w której odkrył swoją inną twarz.
Na koniec trochę humorystycznie. Jak już wspomniałam, w czasie wdowieństwa bohaterka miała problemy z wagą. Musiała sobie z nią poradzić. Bieganie jednak nie wchodziło w grę, March tego po prostu nie tolerowała. Przypominała sobie wtedy iż "W latach siedemdziesiątych, kiedy jogging zawojował cały naród i zdrowie stało się przewodnim tematem kultury masowej, krążył wspaniały dowcip Henny'ego Youngmana: "Wszyscy biegają. Ja nie mogę biegać, bo papieros mi wtedy gaśnie, a kostki lodu wypadają z drinka"." To zdanie również zapamiętam! :)